[APU] สิ่งที่ควรเตรียมก่อนมาเอพียู

อย่างที่รู้กัน การที่เราตัดสินใจก้าวเข้ามาในรั้วของเอพียูแล้วนั้น หมายความว่าเราต้องมาใช้ชีวิตที่ต่างประเทศ

ในเมื่อเราต้องมาใช้ชีวิตที่ต่างแดน เราอาจจะต้องเจอสิ่งที่ไม่คุ้นเคย เพราะฉะนั้นเราจึงต้องมีการเตรียมตัวให้พร้อม เรามาว่าด้วยเรื่องของที่ควรจะขนติดกระเป๋ามาจากไทยดีกว่า

1. ปลั๊กพ่วงของไทย เอาแบบที่เสียบรูกลมๆ ได้ด้วยนะ ปลั๊กพ่วงญี่ปุ่นมีแต่รูแบน ใช้กับเต้าเสียบบางอันของเครื่องใช้ไฟฟ้าไทยไม่ได้ อาทิเช่น ที่ชาร์ตโนตบุ๊คของข้าพเจ้าเป็นต้น

2. มาม่า + โลโบ้ อยู่สักพักคุณจะคิดถึงรสชาติของอาหารไทย พกๆ มาหน่อยก็ดี

3. ถ้ารู้ตัวว่าเป็นคนที่ติดรสชาติแบบไทยมาก จงเอาน้ำมันหอย ซีอิ๊วขาว บลาๆๆ มาด้วย รสชาติซอสปรุงรสของที่นี่ไม่เหมือนไทย โดยเฉพาะพริกป่น น้ำมะนาวและน้ำผึ้ง พริกป่นญี่ปุ่นหาความเผ็ดไม่เจอ รสชาติน้ำมะนาวไม่ถูกปาก และน้ำผึ้งที่นี่ไม่อร่อย (คหสต.)

4. Router มนุษย์ติดอินเทอร์เน็ตอย่างเราจะขาดไปได้อย่างไรกัน อันที่จริงก็หาซื้อที่นี่ได้นะแต่โคตรแพง

5. หมอน จริงอยู่ว่าในปีแรกเราต้องอยู่หอของมหาลัยที่มีชื่อว่า AP House ซึ่งทางหอก็จะมีการจัดเตรียมหมอนและผ้าห่มไว้ให้อยู่แล้ว แต่ หมอนที่เค้าเตรียมให้จะเป็นหมอนเพื่อสุขภาพ มีสองแบบคือหมอถั่วไรสักอย่างซึ่งแข็งมากและหมอนหลอดซึ่งนอนทีเหมือนหัวจะจมหายไปกับหมอน เพราะฉะนั้นใครที่ไม่ถูกจริตกับหมอนประเภทนี้ก็จงพกมาเองนะจ๊ะ ทางที่ดีควรเอาหมอนสุญญาการมาเพื่อความง่ายต่อการขน

6. ชุดสูท หลายครั้งเวลาพรีเซนต์งานที่มหาลัยนี้อาจารย์จะรีเควสให้เราใส่สูท เพราะฉะนั้นเตรียมๆ มาบ้างก็ดีนะจ๊ะ แต่ถ้าใครอยากจะซื้อที่นี่ ก็มีขายนะแต่ราคาค่อนข้างสูงทีเดียว

7. ชุดไทย อย่างที่รู้กัน (ที่อาจจะไม่รู้) ที่มหาลัยเราจะมีการจัดกิจกรรมไทยวีคทุกปี ซึ่งเราจะได้ใช้ชุดไทยแน่นอนไม่โอกาสใดก็โอกาสหนึ่ง 

8. โลชั่น Vaseline สำหรับสาวๆ ที่ใช้โลชั่นยี่ห้อนี้ จะบอกว่าหาซื้อที่นี่ยากมากกกก (ก ไก่ล้านตัว) เพราะฉะนั้นใครซื้อติดมาเถอะใคร เอาแบบขวดใหญ่ๆ ใช้ได้เป็นปีเลยยิ่งดี 

9. เครื่องดื่ม 3 in 1 สำหรับใครที่ชอบความสะดวก เช่น โอวัลติน ไมโล ชาเย็น บลาๆๆ เพราะที่นี่ไม่มีแบบ 3 in 1 ขายค่ะ โดยเฉพาะโอวัลตินนี่หามานานแล้ว ไม่เจอ #ร้องไห้หนักมาก

10. หัวใจที่แข็งแกร่ง คุณจะได้เจอเพื่อนหลายชาติหลากภาษาหลากวัฒนธรรม คุณอาจจะเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันได้ อาทิเช่น อยู่ๆ ก็มีคนเกาหลีหันมาพูดกับคุณว่า ไปเย็ดมาหรอ? เมื่อเราทำหน้าช็อคกลับไป พี่เขาก็ตอบมาว่า เพื่อนไทยสอนมา เป็นต้น =_= (อันนี้มีแค่เราที่เจอนะ ปัจจุบันอิบ้านั่นกลายเป็นเพื่อนสนิทเฉ๊ย)

ตอนนี้นึกออกแค่นี้ ถ้ามีเพิ่มจะมาอีดิทนะจ๊ะ 

[APU] เริ่มต้นชั้นปีสองกับการทำงานพิเศษครั้งแรก (Part 2)

เอาล่ะ หลังจากห่างหายไปเสียนาน เรามาอัพเดทชีวิตกันหน่อยดีกว่า

ในแง่ของการทำงานพิเศษ ก็ถือว่าอยู่ตัวแล้วพอสมควร การทำงานที่แอฟริกันซาฟารีก็ไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ใช่งานที่สบายขนาดนั้น

ก่อนหน้านี้เราเคยมาเที่ยวแอฟริกันซาฟารีตอนปีหนึ่ง ภายในสวนสัตว์จะมีร้านอาหารหน้าตาน่ารักเชิญชวนให้เราเข้าไปเสียเงินอยู่ประมาณสามสี่ที่ ไม่ว่าจะเป็น...

ร้านน้องแมว

ร้านลาเวนเดอร์

ร้านแกงกะหรี่

ละก็...Bee Balm

แน่นอน...การที่เราได้เข้ามาทำงานที่นี่ หวยต้องลงสักร้านใดร้านหนึ่งนี่แหละ

และหวยก็มาลงที่...ร้าน Bee Balm จ้ะ

เจ้ากระท่อมหลังน้อยหน้าตาฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมว 

ในกระท่อมนี้เรามีเพื่อนร่วมงานอีกสามคนคือ แนน ส่วนอีกสองคนคืออุสึซังและไดซัง ซึ่งสองคนนี้เป็นผู้ชายและเป็นพนักงานประจำ ไม่ใช่พนักงานพาร์ทไทม์แบบเรากับแนน

ท่านเทนโจได้มอบหมายให้แนนสอนงานให้เรา เริ่มตั้งแต่การขนส่วนผสมของซอฟครีมไปวางไว้บริเวณเคาน์เตอร์ จัดการจัดเรียงให้หยิบไปเติมได้ง่าย เติมส่วนผสม เขียนลิสต์พวกของทอดเอาไว้บันทึกยอดขายแต่ละวัน กวาดขยะ เช็ดโต๊ะทั้งในและบริเวณสวนนอกร้าน

และก็มาถึงกระบวนการสำคัญนั่นก็คือ...การกดซอฟครีม เพราะหน้าที่หลักของพวกเราคือการกดซอฟครีมนี่แหละ

จะบอกว่าศาสตร์แห่งการกดซอฟครีมนั้นไม่ง่ายอย่างที่คุณคิด เห็นพนักงานกดมาเสิร์ฟเราชิลๆ นั้น ก่อนหน้านั้นจะต้องผ่านกระบวนการเทรนมากมายดั่งเช่นข้าพเจ้า

คือนอกจากจะต้องกดให้สวยแล้ว เรายังต้องกดให้มันตั้งอยู่บนโคนอย่างรอดปลอดภัยด้วย

ด้วยเหตุนี้ข้าพเจ้าจะขอสถาปนาตัวเองว่า เจ้าแห่งความเบี้ยว

ไม่มีซะล่ะการกดให้สวยดั่งรูปภาพ แม้ตอนนี้จะกดได้คล่องขึ้นแล้วแต่ก็ยังมีจุดที่ทำให้ซอฟครีมของข้าพเจ้านั้นไม่สมบูรณ์แบบ 

ตอนแรกก็รู้สึกผิดกับลูกค้าแหละนะ เราก็อยากให้เค้าได้กินซอฟครีมสวยๆ ถ่ายรูปฟิน กลับต้องได้ซอฟเบี้ยวๆ จากเราไป....

ขอประทานอภัยจริงๆ เจ้าค่ะ

จนกระทั่งวันหนึ่งที่เรานึกครึ้มไปซื้อซอฟครีมจากแปซิฟิกคาเฟ่ของมหาลัย ก็ต้องตกตะลึงพรึงเพริดกับสกิลการกดซอฟครีมของอาเจ้

ความเบี้ยวยิ่งว่าหอคอยไอเฟลนี้คืออะไร...

เหนือกูยังมีเจ้แปซิฟิก

ข้าน้อยขอคารวะท่านจริงๆ 

เอาล่ะ เข้าเรื่อง หลังจากนั้นเราก็เลเวลอัพความเลว กดซอฟแบบไม่แคร์ อันไหนสวยก็ดีไปได้รับคำชม(จากตัวเอง) อันไหนเบี้ยวก็บ้ายบายขอให้โชคดีนะขรั่บขุ่นลูกค้าที่รัก

หน้าที่หลักๆ ก็ตามนั้นแหละ เตรียมวัตถุดิบ ขายซอฟครีมกับของทอด แต่หลังๆ เริ่มโดนเรียกตัวไปช่วยในร้าน เสิร์ฟ อาหารรับออเดอร์ เพิ่มความพีคของชีวิตเข้าไปอีก

ทุกวันราว 10 โมงครึ่ง ท่านดารา (เทนโจ) จะเรียกเราไปกินข้าวกลางวันซึ่งเมนูจะเป็นอะไรนั้นก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของท่านเขา แต่เมนูแนะนำที่อร่อยเด็ดของร้านนี้คือ ข้าวห่อไข่และชิกเกนนัมบัน 

ความเหนื่อยก็แล้วแต่จำนวนลูกค้า บางวันโดยเฉพาะช่วงเทศกาลก็ยุ่งมากแทบเป็นลม บางวันก็ว่างซะจน (แอบ) เอากระดาษของร้านมาเขียนฟิคเล่นได้

 

กับเพื่อนร่วมงานก็ไม่มีปัญหาอะไร แนนเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดี ว่างๆ ก็เมาท์มอยกันตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ แถมยังกดซอฟครีมสวยจนต้องมอบโล่รางวัลให้ ท่านดาราที่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ดุบ้างแต่ไม่แรงมากเท่าไหร่ ออกแนวบ่นมากกว่า อุสึซังที่เงียบๆ ใจดี ชอบหางานให้เราทำ (เอ๊ะยังไง) และไดซังผู้ซึนเดเระสุดติ่งกับกลิ่นตัวที่ทำให้ชะงักงัน....

คือไดซังเนี่ยเป็นบุคคลที่แรกๆ ข้าพเจ้ามีปัญหากับเค้ามาก เนื่องจากชอบดุและจับผิดละเกิน เห็นหน้าแล้วเกร็ง ปวดขี้ขึ้นมากะทันหันอะไรแบบนี้ หลังๆ มานี้เราทำสัญญาสงบศึกเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีต่อกัน อาจเป็นเพราะไม่มีอะไรจะให้เค้าบ่นแล้วด้วยแหละ แหม่ ก็รู้แหละว่าเค้าต้องการจะสอนไม่ได้จะอยากดุอะไรเราหรอก แต่ยิ้มบ้างก็ได้ค่ะพี่ มองกันทีนี่ยังกับจะแดกหัว 

 

ปัญหาอย่างเดียวที่เรามีกับที่นี่นั่นก็คือ...บุหรี่

อย่างที่บอกในตอนแรกคือที่นี่เค้าจะมีบริการรับส่งพนักงานพาร์ทไทม์ถึงที่พัก คนมารับส่งก็ไม่ใช่ใครก็เหล่าพนักงานประจำนี่แหละจ้า ไม่ก็ท่านดารามารับเองก็มี

ปัญหาก็คือ เหล่าบุคคลเหล่านี้นั้นมักจะเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบ...ในรถ

ฮัลโหลว คือ สูบในรถไง กลิ่นมันก็อยู่ในรถไง ใครดมกลิ่นครับ...ก็พวกเราไง 

แม่ง...(ขอหยาบ)

คือไปสูบกันที่บ้านได้มะ ไม่ต้องเอาควันมาเผื่อแผ่ ไม่ได้อยากเป็นมะเร็งว้อย!

ขอจบการรายงานแต่เพียงเท่านี้ สวัสดี เย่